هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم
هرگه که یاد روی تو کردم جوان شدم
شکر خدا که هر چه طلب کردم از خدا
بر منتهای همت خود کامران شدم
...
دوشم نوید داد عنایت که حافظا
بازآ که من به عفو گناهت ضمان شدم
ادامه...
از طرف ساره
سه‌شنبه 19 آذر‌ماه سال 1387 ساعت 11:42 ق.ظ
سلام اسم من اشنایی از دیوونه دولتی ( مدرسه ی نمونه دولتی خیلی با دیوونه خونه فرقی نداره ) است من از طریق وبلاک ساره مزاحم می شم ولی نوشته هام از طرف خودمه پس بخون راستش من فقط رسیدم دو نوشته ی اول وب را بخونم چون فردا امتحان دارم و سر کلاس فقط شعر خوندم و رمان نوشتم دیگه وقتی برای گوش دادن به دری وری های معلم نموند و اینکه باید برم یه سری به وب های دوستای دیگم بزنم پس نظرم مربوط به همان دو نوشته ی اول است
راستش وقتی انان را خوندم حس خودکشی در من تقویت شد تا حالا دوبار رگ پشت پایم را زدم ولی هر دوبار بد شانسی اوردم و یک نفر نجاتم داده . دوستام با فرار از خونه موافق نیستند میگن وقتی از خونه فرار کنی بدبخت دیگه کسی تو را دوست نداره و از این جور صحبت ها ولی به نظر من فرار از خونه تنها راهی است که اخرش به خود کشی ختم میشه همین است خودکشی را برای من عزیز کرده بی خیال باید برم . شاید دفعه های بعدی که اومدم ادرس وبلاک و ایمل بهت بدم فعلا به 3jokes.com برو تا یه کم حالت عوض شه در ضمن هیچی ولش کن خداحافظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظ
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
بابا من هر دفعه می خوام رگ بزنم یا بلاگوحذف کنم تو میشی امید زندگی!
چه افتخاری ! بهتر ! حالا حداقل تو ذهن تو خاطره ی خوب گذاشتم.
بابا ازین کارا نکن. ببین من چه اعتماد به نفسی دارم ! تو که خیلی خیلی خوب می نویسی. با ول کردن وبلاگت، به قول یکی از اساتید : « مسیر تفکر رو می بندی» !
قربونت
سلام بانوی گمشده
خیلی خوب و جذاب مینویسی ممنون از اینکه به وبلاگم سر زدی و لینک دادی منم در اولین فرصت لینکتون میکنم
موفق تر ٬ از قبل باشی .
خسته ام خسته تر از آن که چیزی بگویم!
سلام
اسم من اشنایی از دیوونه دولتی ( مدرسه ی نمونه دولتی خیلی با دیوونه خونه فرقی نداره ) است من از طریق وبلاک ساره مزاحم می شم
ولی نوشته هام از طرف خودمه
پس
بخون
راستش من فقط رسیدم دو نوشته ی اول وب را بخونم
چون فردا امتحان دارم و سر کلاس فقط شعر خوندم و رمان نوشتم دیگه وقتی برای گوش دادن به دری وری های معلم نموند و اینکه باید برم یه سری به وب های دوستای دیگم بزنم
پس
نظرم مربوط به همان دو نوشته ی اول است
راستش وقتی انان را خوندم حس خودکشی در من تقویت شد
تا حالا دوبار رگ پشت پایم را زدم ولی هر دوبار بد شانسی اوردم و یک نفر نجاتم داده .
دوستام با فرار از خونه موافق نیستند میگن وقتی از خونه فرار کنی بدبخت دیگه کسی تو را دوست نداره و از این جور صحبت ها ولی به نظر من فرار از خونه تنها راهی است که اخرش به خود کشی ختم میشه همین است
خودکشی
را برای من عزیز کرده
بی خیال باید برم . شاید دفعه های بعدی که اومدم ادرس وبلاک و ایمل بهت بدم فعلا به 3jokes.com برو تا یه کم حالت عوض شه
در ضمن
هیچی ولش کن
خداحافظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظظ